Arive or Dead - Epilog.

Epilog

...Dwa lata później...

Zdarza się, że jedno stwierdzenie, tajemnica, potrafi zmienić całe życie. Potrafi sprawić, że spojrzymy na nie pod innym kątem. Często lepszym, przecież trzeba być optymistą! Wierzyć ,że wszystko się uda, w czarnych chwilach czekać na nagły zwrot akcji. Każdy ma prawo do bycia szczęśliwym, jednak mnie odebrano je- bezpowrotnie.
-Hoshi! Hoshi!- Ktoś wykrzykuje moje imię, przekręcam się na drugi bok, zasłaniając ramieniem oczy, tym samym chroniąc je przed światłem słonecznym. Denerwujące nawoływanie nie ustaje, więc podejmuję jakże okropną decyzje dotyczącą uchylenia powiek. Słońce odbija się od paneli podłogi , na ziemi, koło kanapy stoi szklanka z chłodną, nietkniętą herbatą. Przed moimi oczyma miga drobna, dziecięca dłoń Akiego.
             Od wydania książki minęły prawie dwa lata. Akichito podrósł, jego włosy stały się nieco dłuższe, a czoło ukryła posta grzywka. Chłopiec więcej rozumiał, ale wciąż był dzieckiem.
Mój brat chce go wziąć do siebie na stałe, Ale Aki mieszka u mnie, teraz już 100-procentowo i mimo ,że brat tego chce, nie oddam go. Jest dla mnie ważny, niemal jak syn, wiem, że nigdy nim nie był ani nie będzie, nie podaje się za jego ojca. Tak jest dobrze, nie chce by coś zmieniło się na gorsze.
-Tak? - Pytam, ociężale podnosząc się z ,jak się okazało, całkiem wygodnej kanapy.
-Chodźmy na dwór. - Rozkazuje 4-latek krusząc jakiś herbatnikiem na podłogę, chwilowo nie usłaną żadnym dywanem. Przecieram oczy dłonią, zdając sobie sprawę, że nawet nie zaóważyłem kiedy zacząłem robić się senny, by w końcu zasnąć. Wciąż nie potrafię dopasować się do energicznego trybu życia chłopca.
Zerkam za okno. Mamy już połowę Maja, świeci słońce, jednak drzewa co jakiś czas chwieją się pod uporem wiatru.
-Ale ubierz bluzę.- Proszę tylko, wstając. Ruszam do toalety, by spojrzeć w swoje odbicie. Wciąż widzę tego samego, jasnookiego , teraz już prawie 23- latka, o długich, czarnych włosach. Właściwie mało się zmieniłem, niemal w ogóle. Może mój charakter uległ lekkiej zmianie?
Przebieram się, rozczesuję włosy i wychodzę z pomieszczenia, w stanie względnego urzytku.
-Idziemy? - Pytam młodszego, który kiwa krótko głową, wychodząc z mieszkania. Biorę sweter i znikam za drzwiami. Jest ciepło , jednak wietrznie. Mamy ten przywilej , że mieszkamy bardzo blisko parku, mała uliczka i już jesteśmy na miejscu. Za parkiem mieści się dość duży plac zabaw, który stał się naszym celem.
Na jednej z ławek siedzi brązowo włosa kobieta z wózkiem. Ayako bardzo się zmieniła. Ścięła włosy i teraz ledwo sięgały jej ramion, stały się jasno brązowe. Pamiętam, że po tym jak urodziła postanowiła zmienić swój wygląd. Zaczęła się bardziej naturalnie malować, zamieniła wysokie obcasy na trampki. Córeczkę nazwała Egami. Uznała, że to najsłodsze imię jakie w życiu słyszała. Siadam koło 30 -latki patrząc jak Aki zawiera nowe, dziecięce przyjaźnie.
-Pierwszy raz cie tu widzę. - Zaczynam rozmowę. Spogląda na mnie , głaszcząc maleńką Rączkę córki.
-Mam gości. Przyjechała moja siostra z dziećmi.
-O, Fajnie. - Odwzajemniam gest, wkładając dłonie w kieszeń swetra, trochę go naciągając .
-Bardzo polubiła twoją książkę. - Dodaje, odrywa odemnie wzrok  i przenosi go na mojego, radośnie machającego  siostrzeńca. Powoli podnosi dłoń, odmachując mu.
Kiwam głową, często mówiła znajomym, że to właśnie ona pomagała mi ją napisać.
Książka okazała się sukcesem, oczywiście znajdują się ludzie okrążający ją szerokim łukiem, przecież są tam wątki homoseksualne, ba! Cała książka jest o gejach.  To dla niektórych coś nienormalnego, jednak od początku czułem, że nie zmienię nastawienia do homoseksualizmu.
W parku siedzimy do chwili, gdy zaczyna robić się ciemno, czyli jakieś dwie godziny. Aya nie chce by coś stało się Egami, gdy zacznie robić się zimniej. Zgarniam Aki'ego , kupujemy sobie picie w mały sklepiku i wracamy do domu, idąc z dziewczynami  w tym samym kierunku.
Ayako idzie nieco z przodu, razem z moim siostrzeńcem, jak zwykle zachwyconym najmłodszą, z naszego towarzystwa, ja zająłem  końcowe stanowisko, tak jaki Aki, pijąc sok pomarańczowy przez słomkę. Niestety w pewnej chwili potykam się o własne nogi i upuszczam owocowy napój na ziemie, przez co towarzysze zostawiają mnie w tyle. Podnoszę kartonik szukając wzrokiem śmietnika. Jest. Stoi kilka metrów za mną.
- Zgubił się pan? - Słyszę głos Ayako, pewnie jak zawsze chce pomóc jakimś zbłąkanym  duszyczką. Jest zbyt dobra.Wzdycham i ponawiam wędrówkę do kosza, jednak nie docieram tam, karton ponownie ląduje na ziemi.
-Szukam kogoś. - Spoglądam zaciekawiony za siebie i odnoszę wrażenie, że czas się zatrzymał, a nawet cofnął. Czuje jakbym, znów stał się pełnym wątpliwości nastolatkiem, a przedemną ponownie stoi.. moja pierwsza miłość.

"Kiedyś znów się spotkamy i zawsze będziemy razem"

Wtedy nasze spojrzenia się spotykają , moje serce zaczyna być o wiele szybciej, niż powinno, robi mi się duszno. Uchylam wargi, patrząc na niego. Ma nieco krótsze włosy, jednak wciąż czerwone. Jest bledszy, ale widać, że zaczął odzyskiwać swoją opaleniznę. Jego oczy błyszczą, patrząc na mnie uwarznie.
-Tsuki? - Mój głos jest cichy, taki sam jak przed laty. Uśmiecha się, mrugam kilka razy, nie potrafiąc połapać się w sytuacji. Ayako patrzy na nas z istnym szokiem wypisanym  na twarzy, Aki z zaciekawieniem. Czy Tsuki myśli, że to moja nowa rodzina?

Ile już mineło ? Sześć lata naznaczone mnogą godziną. Teraz Stoisz przedemną, Bez słów wpatrujesz się w moje oczy, które kiedyś tak bardzo kochałeś. Czy wciąż tak jest?
Z mojej strony pojawiają się łzy.
Miałeś już nie wrócić. Miałeś umrzeć i zostawić mnie na zawsze. Jedak jesteś tu. Stoisz cały i zdrowy, z czułym uśmiechem  błąkających po ustach. To sen? Błagam, nie chcę się budzić. Nie wiem kiedy moje policzki stają się nieziemsko mokre. Stoję na środku chodnika i po prostu zalewałem się łzami. Radość mieszała się z nie dowierzaniem. Umarłem?
Tsuki, Ja wciąż czekałem..
Powoli podchodzisz do mnie. Znów byłeś blisko mnie.. Wyciągasz dłoń by mnie dotknąć. Stawiam mały, niepewny krok przed siebie. Nie patrzę na przystających z zaciekawienia ludzi.
Opuszczam swoją głowę opierając ją o twoje ramie. Uśmiecham się. To nie sen. To rzeczywistość.
Walka się skończyła..
Wygraliśmy ją, Tsuki.

The End.

__________________________________________________________

Koniec!

Jakoś trudno mi w to uwierzyć...

Śpieszę się na autobus, więc szybko coś doskrobie.

Teraz wyjeżdzam za granice na "surowych rodzców" jak to moi znajomi nazwali.

Rejs za granice, dla uczniów sprawiających jakieś problemy, łamiących regulamin, źle się uczących.

Jest darmowy, a że jedzie 10 osób z całej szkoły, i ja sie załapałam to nie odmówię x3

Mamy się nauczyć odpowiedzialności, znaleść jakieś normalne zainteresowania itp.

W każdym razie!

Trwa on tydzień i będe w domu dopiero 2 czerwca. 

Postanowiłam dalej prowadzić bloga :3

Więc do 10 czerwca powinno pojawić się nowe opowiadanie :D

Proszę podsumowanie całego Arive or Dead :D

W komentarzach,

Chcę wiedzieć, czy wam się podobało i czy w ogóle jest sens bym pisała dalej.

Pozdrawiam :*

Kocham wasssss <3 :*

__________________________________________________________________